Gastblog
Je kunt als ouder een hobby hebben die je graag deelt met je kind. In mijn geval is dat paarden. Maar hoe ga je ermee om als je kind niet zo fanatiek blijkt te zijn als jij? Hoe waak je ervoor jouw passie niet de talenten van je kind te laten ondersneeuwen?
Onze dochter houdt van haar pony zoals ze van alle dieren houdt. Ze knuffelt de pony en maakt af en toe een ritje. Maar na een paar rondjes door de bak vindt ze het wel genoeg. En weg is ze. Daar sta je dan als moeder, met een opgezadelde pony aan een touw en een groot vraagteken op je gezicht.
Dochterlief ziet paardrijden, zoals bijna alles in haar leven, als spel. Prima, zo hoort het begin ook te zijn. Maar spelletjes duren maar kort en kinderen wisselen razendsnel van spel. Hoe ga je hier als ouders mee om? Hoe houd je het ‘spel’ leuk voor kinderen en hoe stimuleer je ze op een positieve manier om door te zetten?
Drie dochters, drie karakters
Toen ik een jaar of zeventien was, stond mijn paard bij een gezin in pensionstalling. Heel wat uren was ik hier op het erf bezig met mijn paard. De indrukken die ik daar opdeed, liggen nog vers in mijn geheugen.
De moeder des huizes had drie dochters. Twee dochters reden fanatiek paard. Dochter nummer drie was weliswaar vaak op het erf te vinden, maar had geen enkele behoefte de wereld vanaf een paardenrug te ervaren. Zij was dol op zeilen en alles wat met watersport te maken had.
De moeder hield van alle drie haar dochters evenveel. Dochter één die reuze haar best deed op haar paard, maar weinig talent bleek te hebben. Dochter twee die de sterren uit de hemel reed en dochter drie die op een skateboard op het erf tussen de paarden door zeilde om te oefenen voor haar surfplank.
Andere hobby’s respecteren
Vaak denk ik nog aan dit gezin. Diep in mijn hart was ik een beetje jaloers op deze meiden vanwege de gedeelde interesse met de moeder.
Hoe anders was dit in ons gezin. Paardenliefde kwam niet voor in onze familie. Mijn moeder was zelfs als de dood voor paarden. Zo erg zelfs dat ze ons de bosjes in sleurde als ze in de verte in het bos paarden zag aankomen. Als ze een broek aan had gehad, was ze ter plekke in de boom geklommen en had ze ons mee naar boven gesleurd. Ik schaamde me en was zelfs boos, want haar beschermende rug ontnam mij het zicht op de prachtige wezens die even later voorbij kwamen.
Deze pension-moeder wist de balans te vinden tussen talenten stimuleren en andere interesses accepteren. Ze respecteerde dat haar dochter van zeilen hield. Terwijl ze ongetwijfeld liever aan de rand van een manegebak stond te kijken dan vanaf een steiger naar de zeilboten waartussen ze waarschijnlijk nauwelijks die van haar dochter kon onderscheiden.
Paarden als familietraditie
Hoewel ik mijn moeders angsten en bezorgdheid maar al te goed begreep toen ik zelf moeder werd, vraag ik me stiekem weleens af hoe mijn leven eruit zou zien als ik bij dat andere gezin was geboren. Pas toen ik een jaar of 11 was kon mijn paardenliefde zich ontwikkelen doordat ik een verzorgpony kreeg. Ik klom erop en kwam er nog zelden af. Uiteindelijk kregen paarden toch nog een grote plek in mijn leven.
Deze jeugdherinneringen dringen zich op nu mijn dochter de leeftijd bereikt die ik had toen de liefde voor paarden mijn leven begon te beheersen. Bij mijn dochter bespeur ik deze gevoelens nog niet. Ik kon destijds alleen maar dromen van de pony die zij nu heeft. Terwijl een eigen pony voor haar de normaalste zaak van de wereld is.
Ze groeit op met paarden. Haar moeder is de hele dag met paarden bezig en de paarden lopen om het huis. Paarden horen voor haar gewoon bij het dagelijkse leven.
Verwachtingspatronen
Ik let er bewust op of mijn dochter mijn enthousiasme voor paarden deelt. Als kind durf je je soms niet te zeggen dat je een bepaalde sport of hobby niet leuk vindt. Zeker niet als dit bij de familietradities en -bezigheden hoort. Je doet het gewoon, simpelweg omdat het van je verwacht wordt en omdat je ouders zo trots op je zijn wanneer je aan hun verwachtingspatroon voldoet.
Hoe onderscheid je echte interesse van je kind van het willen voldoen aan jouw verwachtingen? Hoe voorkom je dat je jouw verlangen niet oplegt aan je kind?
Let op weerstand
Positief stimuleren mag, maar houdt in de gaten dat kinderen ook andere interesses kunnen hebben en dit niet altijd even duidelijk kenbaar (durven) maken.
Wees niet teleurgesteld, of laat dit niet merken, als blijkt dat het kind totaal geen interesse in paarden en pony´s heeft en liever op de tennisbaan staat of voor een zeilboot spaart. Natuurlijk is het heel jammer als je niet dezelfde interesses deelt met je kinderen of de rest van je gezin. Maar voor het kind (en de pony!) is het beter als je eerlijk tegen over elkaar kunt zijn. Als je je kind positief hebt gestimuleerd, maar ook alert bent gebleven voor de signalen dat je kind iets niet wilt, dan heb je het goed gedaan.
