Gastblog
Ik kamp al sinds mijn jonge jaren met depressies. In deze blog lees je hoe ik mijn bevalling psychisch heb voorbereid en hoe ik mijn eerste zwangerschap heb meegemaakt.
In de eerste paar maanden van de zwangerschap was ik er totaal niet mee bezig dat de kleine meid er op een gegeven moment ook nog uit zou moeten. Ik genoot onwijs van de kleine schopjes en hikjes van Eefje. Het was nog een behoorlijke ver-van-mijn-bed-show. Enge verhalen van bevallingen die dagen duurden of vrouwen die waren uitgescheurd of ingeknipt deden me vrij weinig. Iedere vrouw is immers anders, en geen bevalling is hetzelfde.
Kletsen in de Zwangergroep
Omdat ik al sinds mijn jonge jaren bekend ben met depressie vond mijn huisarts het een goed idee om mij aan te melden bij de Pop Poli van het ziekenhuis. Zodoende kwam ik bij de Zwangergroep terecht. Een groep van zwangere dames die allen psychische klachten hebben. De wekelijkse bijeenkomsten bestonden uit een praatblok met aansluitend een dramablok.
In het dramablok deden we vaak een Mindfulness sessie. Voor ons betekende dat vooral in het hier en nu blijven, en contact maken met je ongeboren kindje.
‘The ring of fire’
Aangezien ik vrij lang naast me neer heb weten te leggen dat dat kleine mensje toch echt een keer uit mijn buik, haar veilige huisje, zou moeten, had ik mij niet bepaald ingelezen over de bevalling. Natuurlijk wist ik in grote lijnen wel wat ik zou kunnen verwachten, maar als je mij zou vragen uit hoeveel delen een bevalling bestaat, zou ik je toen met een schaapachtige blik hebben aangestaard.
Zo hadden we dus wel eens komische momenten in het dramablok. Eén van de andere dames kon niet nog méér verschillen van mij. Zij zou het liefst alle boeken die er bestaan over bevallen van achter naar voor en van binnen naar buiten willen verslinden. Op een gegeven moment kregen we het over het moment suprême, het moment dat het hoofdje staat. Ook wel ’the ring of fire’. Ik geloof dat ik haar toen met open mond heb aangestaard, ik had werkelijk waar geen idee waar ze het over had. Achteraf gezien viel die ‘ring’ reuze mee.
Welke houding neem je aan?
Al vrij vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken waardoor ik bij de fysiotherapeut terecht kwam. Met haar heb ik het over de verschillende houdingen tijdens de bevalling gehad. Liggend op je rug is de meest gebruikelijke, maar ook het minst voordelig. Zo heeft je kindje minder ruimte om door het geboortekanaal te gaan dan met een verticale houding, dus wanneer je op handen en knieën zit.
Dat is dus ook precies wat ik heb gedaan. Het hoofdeinde van het bed kon omhoog gezet worden waardoor ik daar tegen aan kon leunen om te rusten tussen de weeën door.
Geen uitgebreid bevallingsplan
De verloskundige vroeg mij naar mijn bevallingsplan. Ik kan nogal perfectionistisch zijn, waardoor ik mij vooral bezig heb gehouden met de lay-out van het plan. Nadat ik drie verschillende uitgebreide versies had gemaakt, heb ik het uit eindelijk maar bij een simpel Word-bestandje gehouden. Hier heb ik alles wat ik wou in kunnen zetten. Zo wou ik absoluut geen pijnstilling. Ik slik al antidepressiva, wat het mini-mensje in mijn buik ook al binnen krijgt, en ik zou niet willen dat ze dan ook nog pijnstilling mee krijgt waarvan ze niet eens weten wat het over de jaren doet.
Omdat ik antidepressiva slik, moest ik bevallen in het ziekenhuis. Had ik dat niet geslikt waren we zeker voor een thuisbevalling gegaan. In je eigen vertrouwde omgeving bevallen, zeker iets wat ik wel zou overwegen voor een eventuele volgende bevalling.
Iets dat ik ook in mijn bevallingsplan heb gezet is dat ik op mijn lichaam wil kunnen vertrouwen. Ik geloof dat mijn lijf heel goed weet wat ik moet doen, en wanneer ik dat moet doen tijdens de bevalling. Wel heb ik aangegeven dat de verloskundige mij aanwijzingen mocht geven, maar dat het wel aan mij was om te beslissen of ik daar iets mee zou doen.
“Ik dacht wel te weten wat liefde was”
De bevalling is mij heel erg mee gevallen. Het ging ook erg snel waardoor ik geen tijd had om veel na te denken over van alles en nog wat. Mijn vliezen waren gebroken om 8.15, en om 14.12 diezelfde dag was Eefje er al. Stiekem denk ik dan ook wel eens dat Eefje gewoon heel graag bij ons wou zijn. Ik was bij de eerste keer oefenen al zwanger en ze was bijna drie weken te vroeg.
Het mooiste moment van de bevalling was toen ik Eefje na nog een paar persen zelf heb aan kunnen pakken. Wat een liefde voelde ik toen. Ik dacht wel te weten wat liefde was toen ik Rick leerde kennen, maar dat viel bijna in het niet met de gevoelens die ik had (en nog steeds heb) voor Eefje.
Heb ik er wat aan gehad?
Jazeker! Uiteindelijk heb ik heel goed op mijn eigen lijf kunnen vertrouwen. Aan de Mindfulness heb ik ook veel gehad. Hierdoor kon ik heel goed ik het hier en nu blijven. Wel een spannend moment was toen het hoofdje stond, en ik mij moest omdraaien om op mijn rug te gaan liggen voor de laatste paar persen. Ik was als de dood dat ik Eefje doormidden zou breken (lekker realistisch ook, maar hé, ik stond strak van de hormonen en adrenaline!). Toen kreeg ik wel even een paniekaanval(letje). Gelukkig konden Rick en de verloskundige mij rustig houden.
Ik denk dat het vooral heel goed is om je eigen gevoel te volgen. Maar luister ook naar anderen, soms heeft iemand anders een inzicht waar je misschien ook wel wat mee kunt.
