Gastblog
In de vorige gastblog las je over mijn zwangerschap en de depressie. In deze blog vertel ik wat meer over mijzelf én hoe het nu met mij en mijn ‘wolkjes’ gaat.
Inmiddels is Eefje alweer een half jaar oud en mijn hormonen zijn weer redelijk in balans. Nou ja, in balans is een groot woord, want tijdens de zwangerschap zelf heb ik mij nog nooit zo goed gevoeld! Ik vloog er doorheen, heerlijk was dat. En des te groter was de val die ik daarna maakte.
Want die val kwam. En hard. Ongeveer 4,5 maand na de bevalling merkte ik dat ik aardig aan het wegzakken was. Ik voelde me eenzaam, leeg, en had niet veel puf. Het liefste zou ik de hele dag in bed willen liggen, het dekbed over mijn hoofd trekken en de wereld lekker de wereld laten. Werken lukte ook niet heel goed, ik kon mij niet meer concentreren op de taken die ik had. Ik was snel afgeleid en als ik al ergens mee bezig was, was mijn spanningsboog dermate kort dat ik over het algemeen vooral naar de vogeltjes in de tuin aan het staren was.
Hoe merkte ik dat de depressie terug was?
In mijn geval betekent in balans zijn dat de ‘lijn’ die ik volg onder het gemiddelde ligt. Over het algemeen voel ik mij altijd down, depressief, hoe je het ook wilt noemen. Dit komt omdat ik een Dysthyme depressie heb, wat zoveel betekent als een chronische depressie.
Ik merkte dat de depressie terug was doordat ik niet meer goed op woorden kon komen. De meest simpele woorden ontschoten mij. Dit is voor mij altijd het eerste teken aan de wand dat er weer wat mis is. Ook kun je het bij mij heel goed merken aan hoe het er in huis uitziet. Chaos in mijn hoofd staat namelijk gelijk aan chaos in mijn huis. Dan ligt de eettafel bijvoorbeeld vol met pruttel, liggen er boeken naast de babydoekjes, een fotoalbum waar ik nog mee verder moet naast lege doosjes die bij het oud papier moeten op de salontafel. En zo verder.
De boosdoeners
Het thuiswerken door de Coronacrisis is wel één van de boosdoeners denk ik. Ik had gedacht dat ik na mijn verlof weer lekker (fysiek) naar het werk toe kon. Heerlijk wandelen naar het werk, de frisse wind door je haren en met frisse zin weer werken. Helaas liep dat dus wat anders. Mijn man (Rick) en ik werken nog steeds beiden thuis. Ik heb daar best veel moeite mee gehad, meer dan dat ik heb laten zien waarschijnlijk.
Op dinsdag is Rick vrij en werk ik in de ochtend thuis. Maar omdat Eefje dan ook thuis is hoor ik elk huiltje en lachje. Ik sta echt op scherp op die dagen. Dat maakt dat ik snel overprikkeld raak en mijn concentratie al gauw wegebt. Ook mijn hele nieuwe rol was wennen. Ik was opeens naast vrouw van, dochter, vriendin en collega ook moeder van een klein mensje geworden.
Wat ik doe als ik merk dat de depressie terug is
Het eerste wat ik doe als ik een van die dingen merk is het Rick vertellen, mijn man. Dan heb ik het gezegd en erkend. Ik kan er dan niet meer omheen. Dat is de eerste stap. Vervolgens heb ik het verteld in de postpartum groep waar ik een tijdje naartoe ben geweest en ik heb een afspraak met mijn psychiater gemaakt. In overleg met haar is mijn medicatie (antidepressiva) verhoogd. Ik merk hier tot op heden nog niet veel van, maar dat kan wel 2 tot 4 weken duren.
Verder is het voor mij belangrijk om in contact te blijven met mijn naasten, het gesprek aan te gaan en ervoor te zorgen dat mijn ritme zo goed mogelijk verloopt. Dus op vaste tijden naar en uit bed, ontbijten, koken, en als het kan even naar buiten voor een frisse neus.
Hoe ga jij om met mindere dagen?
Niet iedereen is zielsgelukkig na de geboorte van een baby. Lees ook deze blog over het uitblijven van de roze wolk.
Een depressie kan samengaan met het gevoel dat de dood nog de enige oplossing is. Stichting 113 Zelfmoordpreventie is de nationale organisatie voor preventie van suïcide in Nederland. Mensen met suïcidale gedachten kunnen bij 24/7 en anoniem een beroep doen op ondersteuning via crisishulplijnen, online therapie en zelfhulp. Bel Stichting 113 als je dat nodig hebt.
