Je gaat voor een opvoeding waarin een veilige hechting centraal staat. En dan ineens moet je loslaten, omdat je kind op kamp gaat. Of omdat je even me z’n tweetjes weg wilt en opa en oma oppassen. Hoe doe je dat? Een verkenning in onthechten.
Een veilige hechting heeft voor mij altijd op de eerste plaats gestaan bij de opvoeding. Samen slapen totdat je kind zelf toe is aan een eigen kamer en de borst geven totdat je kind niet meer wil of je zelf niet meer kunt, de behoeften van mijn kind zijn leidend voor mijn rol als ouder.
Het betekent dat ik vertrouw op mijn gevoel en goed luister en kijk naar mijn kind en serieus neem wat hij voelt. Ik leer hem zijn eigen gevoel serieus te nemen in de beslissingen die hij neemt. En ik vertrouw erop dat hij die beslissingen zal nemen die bij hem passen en goed voor hem zijn.
Loslaten is vertrouwen in je kind
Loslaten is een geleidelijk proces waar je als het goed is naartoe groeit. Als baby, peuter en kleuter is je kind héél dichtbij, als jong kind vaak nog in de buurt, de basisschool is al een eerste stap in het loslatingsproces, maar dat is maar voor een paar uur. Een schoolkamp een paar dagen!
Het is een tussenstap naar de tienertijd. Als tiener zal je kind uit zichzelf regelmatig de behoefte hebben uit het zicht te zijn van jou als ouder en welke volwassene dan ook. Sta je dat niet toe, dat leer je het niet op zichzelf te vertrouwen.
Soms is dat moeilijk. Waar je als ouder uitging van de behoeften van je kind en je kind de ruimte liet van alles zelf te onderzoeken, blijkt dit ineens lastig als je oudere kind dit wil doen buiten je gezichtsveld.
Enge verhalen
Het is ook lastig. We horen de gekste verhalen over verdwenen kinderen en tieners, kinderen die elkaar van alles aandoen en volwassenen die kinderen lokken op slinkse wijze. Dus willen we onze kinderen als ze ouder worden in de gaten houden door heel regelmatig contact te hebben, door een GPS-tracker om te doen of door de kinderen voortdurend te bevragen over hun gesprekken en ervaringen buitenshuis.
Bij kinderen in de basisschoolleeftijd is dit begrijpelijk. Maar als kinderen naar de middelbare school gaan, zul je steeds minder zicht op ze hebben en weten van hun reilen en zeilen. De kans dat hun iets ergs overkomt is relatief klein, dus we mogen er best van uitgaan dat er niets vervelends gebeurt.
Goede basis
Dat is lastig. Al die jaren had je je kind dichtbij en nu moet je er maar op vertrouwen dat het goed gaat. Daarnaast ontstaat natuurlijk een enorme leegte als je kind steeds vaker zijn eigen weg gaat…
Maar ook bij het eerste schoolkamp – of juist dan – is het al lastig je kind een paar dagen te missen. Ook al is er goede begeleiding en heeft je kind er zin in. En vertrouwt hij er helemaal op dat het goed gaat. Het is de ouder die twijfelend achterblijft. En dat natuurlijk zo min mogelijk laat merken om het zelfvertrouwen van het kind intact te laten.
Het is juist mooi als je kind niet bang is voor het onbekende. Het betekent dat je hem een goede basis met voldoende vertrouwen in zichzelf en de wereld hebt meegegeven. En dat was toch juist wat je wilde?
Loslaten is lastig
Loslaten is moeilijk. Juist voor ouders voor wie een gezonde hechting op de eerste plaats komt. Je hebt er je kind van heel dichtbij zien opgroeien en je best gedaan aan al zijn behoeften te voldoen. Maar toch komt er een moment waarop je kind zonder jou verder gaat. Niet helemaal natuurlijk, je zal altijd deel uitmaken van zijn leven. Maar niet meer elk moment.
Durf erop te vertrouwen dat als je kind klaar is om zonder jou verder te gaan, het dat ook kan. Al die jaren die je samen doorbracht, maakten hem wijzer. Je leerde je kind voor anderen en voor zichzelf zorgen en de goede dingen voor zichzelf te verwachten en te eisen.
Op eigen benen
Loslaten is moeilijk en heel spannend. Dat begint al bij het eerste schoolkamp. Ik ben net zo vol verwachting als mijn kind over de ervaringen die hij binnenkort zal hebben. Ik wou dat ik er onzichtbaar bij kon zijn en alles kon volgen zonder mijn kind te hinderen in zijn weg naar zelfstandigheid. Als hij terugkomt zal hij vol verhalen zitten. En merken we dat hij meer op eigen benen staat dan voor het kamp. En dat is alleen maar gezond.
